Ηλιάκης Κωνσταντίνος. Σμηναγός. Ατελείωτες ώρες αναμονής στα “readiness” της Ανδραβίδας, της Αγχιάλου, του Τυμπακίου, χιλιάδες ώρες εκπαίδευσης και πτήσης στα χειριστήρια αυτών των πανάκριβων και φονικών μηχανών που αποκτήθηκαν για να αποτελέσουν τον οπλισμένο βραχίονα της αξιοπρέπειας μιας πατρίδας.Πατέρας και εργαζόμενος. Σε μια δουλειά που είναι ένα παιχνίδι με τον θάνατο, καθημερινά, για τρεις κι εξήντα, σε μια πατρίδα που δείχνει να μην μπορεί να τον ξεχωρίσει από τους πληκτικούς χαρτοκόπτες της δημοσιοϋπαλληλίας.Ιπτάμενος στο Αιγαίο, έτοιμος κάθε στιγμή να δώσει την ζωή του για να κρατήσει αξίες που οι πολλοί αντιλαμβάνονται ως απλές γραμμές στον χάρτη, σε μια πατρίδα όπου το μείζον είναι το ενύπνιον της καθημερινής μιζέριας και το ποσοστό πληρότητας των κλινών στα ξενοδοχεία της Μυκόνου.
Ηλιάκης Κωνσταντίνος. Υπήρξε ένας από τους λίγους που απόμειναν σ’ αυτή την πατρίδα να αντιλαμβάνονται ως προσωπική την κοινή υπόθεση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, που καθημερινά γίνονται σουρωτήρι από τα τούρκικα F 16 ή τα «Γιαβούζ».
Τρίτη 23 Μάη. Η αποστολή: αναχαίτηση σχηματισμού που επιχειρεί φωτογράφηση του πεδίου εγκατάστασης των S 300 στην Κρήτη, ενός «πακέτου» που περιλαμβάνει και οπλισμένα μαχητικά.
-Το αυτονόητο: πρόκειται από την άποψη του διεθνούς δικαίου για πολεμική ενέργεια και η αποτρεπτική δυνατότητα μιας ανεξάρτητης χώρας είναι συνάρτηση της αποφασιστικότητας της να επιβάλλει αυτό που για την διεθνή νομιμότητα αποτελεί χώρο κυριαρχίας.
-Το ανακόλουθο: Είκοσι χρόνια μετά την απαρχή των παραβιάσεων και με όλη την κλιμάκωση σε ένταση και βάθος που ακολουθεί η Άγκυρα, οι Έλληνες πιλότοι είναι υποχρεωμένοι να ακολουθούν κανόνες εμπλοκής που στόχο έχουν όχι να αποτρέψουν τις παραβιάσεις αλλά να αποτρέψουν κάποια σοβαρή διαταραχή στο ελληνοτουρκικό ειδύλλιο των συνόρων της αγάπης. Έτσι εκείνο που επιβάλλεται είναι «αναγνωρίσεις» τύπου σου παίρνω τον αριθμό σου, λες και πρόκειται για τροχονόμο που κόβει κλήση για παραβίαση λεωφορειόδρομου.
Τρίτη 23 Μάη, σε μια εμπλοκή για την οποία το πιθανότερο είναι η πραγματικότητα και τα σενάρια, σε έναν νεοελληνικό συνδυασμό, να θρέψουν την λαϊκή φαντασία μέχρι τα Μ.Μ.Ε. να ανακαλύψουν κάτι εντυπωσιακότερο, ο σμηναγός Ηλιάκης Κωνσταντίνος χάνει την ζωή του.Το ότι ακολούθησε, ο τρόπος που η τουρκική εξωτερική πολιτική χειρίστηκε το ζήτημα της διάσωσης του τούρκου πιλότου, γεγονός απρόβλεπτο, για να το εντάξει επιτυχώς στην απόλυτα προβλέψιμη αμφισβήτηση των ελληνικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο, όπως και οι κινήσεις της ελληνικής πλευράς να συσκοτίσει το προφανές για να διασώσει το μορατόριουμ που έχει μεταβάλλει σε γκρίζα ζώνη ολόκληρο το Αρχιπέλαγος, είναι χαρακτηριστικά της εποχής μας.
Μιας εποχής όπου η εξωτερική πολιτική έχει μεταλλαχθεί σε εσωτερική ρητορική επιζητώντας να πείσει έναν ολόκληρο λαό για την αδυναμία να αντιπαρατεθεί η χώρα στην διαφαινόμενη μοίρα του νεοραγιά, αδυναμία που φτάνει σε έναν μεταμοντέρνο κομφορμισμό του τύπου «αφού μας έχουν πουλήσει δεν έχει νόημα η αντίσταση». Η ομοιότητα με τα ΄Ιμια το ’96 συνίσταται στο μέγεθος της αμφισβήτησης της εθνικής κυριαρχίας. Η διαφορά είναι ότι οι πολιτικές ελίτ, διδαγμένες από το ’96 έχουν πλέον πάψει να αντιδρούν έστω και στοιχειωδώς. Όταν ένας τούρκος πιλότος με το πιστόλι στο χέρι και με τον ουρανό γεμάτο τουρκικά αεροπλάνα απαιτεί να «διασωθεί» από τούρκους, η απάντηση είναι Ο.Κ.
Φαίνεται όμως ότι κάποιοι δεν πιάσει ακόμη το νόημα, ότι επιμένουν να εννοούν τον όρκο τους, κι αυτό αποτελεί πρόβλημα για τους αστέρες των τηλεοπτικών παράθυρων που έσπευσαν να επισημάνουν τους «κινδύνους που ελλοχεύουν από την απόθεση της εξωτερικής πολιτικής στα χέρια θερμόαιμων εικοσιτριάχρονων». Τους στέλνουμε εκεί πάνω να σκοτωθούν και στην συνέχεια σκυλεύουμε την μνήμη τους γιατί δεν έχουμε τα κότσια να τελειώσουμε την δουλειά που τους στείλαμε να αρχίσουν.
Τα κόκκινα τηλέφωνα που πήραν φωτιά, η σπουδή των εκπρόσωπων τύπου, οι δηλώσεις στις τηλεοπτικές πασαρέλες είναι το σκηνικό που στήνεται για να μνας πείσει ότι ο Ηλιάκης (όπως τόσοι άλλοι συνάδελφοι του πριν από αυτόν) είναι νεκρός όχι γιατί έκανε το καθήκον του αλλά γιατί έκανε κόντρες στην παραλιακή.
Ηλιάκης Κωνσταντίνος. Σμηναγός. Τα πολλά G των ελιγμών του μαχητικού αντικαταστάθηκαν από το ένα και μοναδικό G που τον τράβηξε στο Αρχιπέλαγος για το οποίο έπεσε. Η χώρα μάτωσε και θα ματώνει, αυτό ας πούμε ότι αντέχεται. Αυτό όμως που δεν αντέχεται είναι η σκλήρυνση που απλώνεται πάνω από το συλλογικό μας γίγνεσθαι, αυτή η απουσία νοήματος που μας κάνει να λοβοτομούμε την δυνατότητα μας να ακούσουμε τον ορυμαγδό των καιρών που αλλάζουν, των ήχων των μηχανών, την κραυγή αυτών που πεθαίνουν «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι»
