ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΗΡΩΑΣ?

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΗΡΩΑΣ ?

συμφωνειτε ?

«Δυστυχώς, αυτή η χωρά έχει γεμίσει λελέδες, αδερφές και αγορακιά της μαμάς. Η ζωή είναι αδική όπως είναι και ο στρατός. Όμως είναι υποχρέωση σου να υπηρετήσεις την πατρίδα σου. Είσαι Έλληνας και πρέπει να είσαι υπερήφανος. Οι ατελειώτες ώρες σκοπιάς, η έλλειψη σεβασμού από τους στρατιωτικού, η έλλειψη ελευθερία και όλα τα υπόλοιπα είναι απλα δοκιμασίες. Όποιος είναι άντρας απλά τα αντέχει και τελειώνει σε 1 χρόνο την θητεία του. Όλοι οι υπόλοιποι κάντε επιτροπές για να μην πάτε 1 χρόνο στρατό. Αλλά αδερφές είστε όλες γιατί έτσι έχει καταντήσει η σημερινή ελληνική κοινωνία. Οι προγόνοι μας δώσαν το αίμα τους για να έχουμε εμείς την δυνατότητα να σπουδάζουμε, να βγαίνουμε με την κοπέλα μας, να δουλεύουμε και εμείς δεν μπορούμε 1 χρόνο να δώσουμε στα τιμημένα Ελληνικά στρατά; Ντροπή και απλά ντροπή. Το δικαίωμα σου είναι ένα. Να υπηρετείς.»




ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟ ΒΡΗΚΑ ΣΕ ΜΙΑ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΠΟΥ ΚΥΡΙΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΕΔΩ ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΟΥΣ ΜΗΝΕΣ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗΣ ΣΤΡΤΙΩΤΙΚΗΣ ΘΗΤΕΙΑΣ.
ΝΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΑΙΣΧΟΣ..... ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ ΕΧΩ ΝΑ ΠΩ ΔΗΛΑΔΗ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΗΛΩΣΕΙ ΚΑΙ ΠΟΥΣΤΗΣ ? ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΣ ? ΑΤΥΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΙΔΑΝΙΚΑ ΜΑΣ ? ΑΡΑΓΕ ΠΟΥ ΠΑΜΕ ?

ΖΗΤΩ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ

Τι εγινε στα Ιμια?

Οι Τουρκοι και οι Αμερικανοι επεμεναν να κατεβασουμε την Ελληνικη σημαια ( η οποια ειχε ξαναμπει στην θεση τησ υστερα απο την προκληση των τουρκων να την κατεβασουν) απο τη βραχονισηδα των Ιμιων (ωστε να αποπλευσουν οι τουρκοι και να ηρεμησουν τα πραγματα), ενω εμεις τους ζητουσαμε προθεσμια ολιγων ημερων. Κατα το ναυαρχο Λυμπερη ο πρωθυπουργος ρωτησε: "Κυριε Λυμπερη, ειναι σοβαρο πραγμα για τις Ε.Δ να παρουμε τη σημαια?" Αυτος του απαντα: "Ειναι πολυ σοβαρο. Οι αξιωματικοι ορκιζομαστε στη σημαια..."για να παρει την ανταπαντηση: "Εισθε συναισθηματικος και υπερβολικος". Η τροπη των πραγματων αλλαζει περι τις 01:35 οταν ηδη ο εκλιπων υπαρχηγος ΓΕΕΘΑ αντιστρατηγος Σταμπουλης ζηταει να επικοινωνησει με τον ΑΓΕΕΘΑ. Ομως αυτος ειναι σε συσκεψη. Του διαβιβαζεται λοιπον ενα σημειωμα με τις πληροφοριες του υπαρχηγου, συμφωνα με τις οποιες η τουρκικη φρεγατα Υavuz εχει απονηωσει τα ελικοπτερα της και κινειται προς Ιμια. Ειναι προφανες οτι προκειται για αντιπερισπασμο, αλλα η προσοχη ολων ειναι στραμμενη στην Ανατολικη Ιμια οπου βρισκεται η σημαια. Ετσι βρισκουν την ευκαιρια να κινηθουν προς την Δυτικη Ιμια οι Τουρκοι καταδρομεις. Ισως αυτο να μην συνεβαινε αν στην περιοχη υπηρχε ναυτικος τακτικος διοικητης με το επιτελειο του για να παρακολουθει τις εξελιξεις και να μην σηκωνει ολο αυτο το φορτο ο αρχαιοτερος κυβερνητης, αυτος του Ναυαρινου F461. Η ειδηση για την αποβιβαση των Τουρκων στη Δυτικη Ιμια συνοδευεται απο ενα ατυπο τελεσιγραφο που η Αγκυρα διαβιβαζει μεσω Ουασιγκτον. Οτι δηλαδη, αν υπαρξει προσβολη με πυροβολα ή αεροπλανα αυτο θα αποτελεσει αιτια γενικευσεως της συρραξεως και ολοκληρωτικου πολεμου. Αυτο που ενδιαφερει τους Τουρκους ειναι να μη γινει χρηση οπλων που θα γινονταν απο μακρια αντιληπτα. Το κατεστημενο δεν αντεχει να υποχωρησει υπο το βαρος ατυχους στρατιωτικης εμπλοκης. Η ελληνικη πλευρα εχει το τακτικο πλεονεκτημα. Σε ενδεχομενη εμπλοκη εκτιμαται οτι θα βυθιστουν επτα εβρισκομενα στην περιοχη πλοια με αναμενομενες ελληνικες απωλειες 2 εως 3 πλοια. Αυτο το γνωριζει ο Ναυαρχος Λυμπερης. Γνωριζει ομως και τη σταση του πρωθυπουργου. Αρα δεν μπορει να περιμενει εγκριση τετοιου σχεδιου που θα οδηγουσε σε πολεμο. Κι ομως φαινεται που μποριε να οδηγησει η ατολμια!! Τι θα γινοταν αν ο αρχηγος επεμενε? Αντεχαν οι Τουρκοι να χασουν 7 πλοια σε μιση ωρα? Και αντεχε ο Σημιτης να εμφανισθει στην Βουλη για ψηφο εμπιστοσυνης εχοντας την παραιτηση του ΑΓΕΕΘΑ στην πλατη του? Πριν συμβουν ολα αυτα, ειχε δοθει εντολη να κινηθει ο Πολεμιστης Ρ61 να αποβιβασει τους βατραχανθρωπους που μετεφερε στη Δυτικη Ιμια. Τοτε διαπιστωνεται οτι οι ασυρματοι που αυτοι εφεραν, δεν ειχαν μπαταριες(!!)...Τις ειχε παρει η ομαδα που βρισκονται στην Ανατολικη Ιμια για εφεδρεια. Ο Πολεμιστης Ρ61 κινηθηκε προς τα εκει για να παρει τις εφεδρικες μπαταριες. Η καθυστερηση αυτη απετρεψε την ενοπλη συγκρουση! Κατα τη διαρκεια αυτων των κινησεων του Πολεμιστη Ρ61 γινεται γνωστη η υπαρξη των Τουρκων στη Δυτικη Ιμια και αμεσως δινεται εντολη, που ξεκινησε απο το πρωθυπουργικο γραφειο, να σταματησει οποιαδηποτε ενεργεια αποβιβασης. Στη συσκεψη στο πρωθυπουργικο γραφειο εφτασαν επιβεβαιωσεις της υπαρξης Τουρκων στρατιωτων απο πολλες πλευρες: ΕΥΠ, Πρεσβεια στην Αγκυρα State Department. Ομως οι παρευρισκομενοι δεν πιθονται και ζητουν επιβεβαιωση απο τις επι τοπου δυναμεις. Μεσω ΓΕΝ διαταζεται να απονηωθει το ελικοπτερο του Ναυαρινου F461 για να επιβεβεαιωσει την πληροφορια. Το ΠΝ 21 απονηωθηκε στις 04:30 μεσα σε ασχημες καιρικες συνθηκες και με μονο μεσο εντοπισμου τον προβολεα του. Μετα τις 3 πρωτες διαδρομες που ειχαν αρνητικα αποτελεσματα, στις 04:50 αναφερει οτι εντοπισε στη Δυτικη Ιμια περι τους 10 Τουρκους κομαντος με τη σημαια τους. Του δινεται εντολη να επιστρεψει στο Ναβαρινο F461, που βρισκεται αναμεσα στα νησια Πιτα, απο το βορα και Καλολιμνο, απο το Νοτο. Καθως κατευθυνεται προς τα εκει, το ΠΝ 21 αναφερει οτι εχει "Master Caution". Αυτη ηταν η τελευταια επαφη του. Σε λιγη ωρα, ψαχνοντας με προβολεα απο το Ναβαρινο F461, θα βρουν να επιπλεει στην επιφανεια της θαλασσας ο ενας πλωτηρας του ελικοπτερου του ΠΝ 21. Και εδω πρεπει να ειπωθουν καποια πραγματα, γιατι διαφοροι εχουν καταφερει να δημιουργησουν ενα νεφελωμα γυρω απο την πτωση του ελικοπτερου. Το ελικοπτερο δεν καταρριφθηκε απο τους Τουρκους. Αν το ειχαν χτυπησει στο στροφειο, που δεν βρεθηκε, θα ειχε πεσει διπλα στην Δυτικη Ιμια. Για βολες στο σκαφος, ουτε λογος να γινεται. Τα πραγματα ειναι απολυτως ξεκαθαρα. Οι "τρυπες" που υπαρχουν στην ατρακτο, σαφεστατα και προεχονται απο τα ξεκολλημενα πριτσινια. Αυτοι που διεξηγαγαν τη σχετικη ερευνα δεν θα διεπρατταν, με οποιοδηποτε τιμημα, τετοια ατιμια εις βαρος των νεκρων συναδελφων τους. Το νεο της πτωσης διαδιδεται αμεσως σε ολα τα ελληνικα πλοια. Τοτε η κατασταση γινεται εξαιρετικα κρισιμη. Η συναισθηματικη φορτιση των πληρωματων, σε συνδυασμο με την υπαρχουσα στοχοποιηση των τουρκικων πλοιων, κανουν την ολη κατασταση νε "κρεμεται απο μια κλωστη". Οι εντολες που δινονται απο τηξν Αθηνα τους πειθουν οτι η ηγεσια, πολιτικη και στρατιωτικη δεν ειναι διατεθιμενη να κανει πολεμο. Προτιμα να υποχωρησει. Στις 06:15 αρχιζει η αποχωρηση. Φευγουν πρωτα οι Τουρκοι απο τη Δυτικη Ιμια. Ακολουθουν οι βατραχανθρωποι, μαζι με την ελληνικη σημαια απο την Ανατολικη. Στη συνεχεια αποχωρουν τα πλοια με τη σειρα: ενα τουρκικο ενα ελληνικο. Ως το μεσημερι η κατασταση θα ειναι Status Quo Ante ή οπως ειπαν οι Αμερικανοι: "No ships, no troops, no flags".
Δεν θα μακρυγορησω αλλο. . Ειμαστε πιθανον οι μονοι στον κοσμο με τετοια διαστροφικη αντιμετωπιση στις Ειδικες μας Δυναμεις.Διατηρουμε αμφιβιες μοιρες, ενα σκορποχωρι απο ανδρες σε απιθανα σημεια στα νησια και τους στερουμε μεσα για να επιτυχουν τον σκοπο τους περιοριζοντας τες στην νησιωτικη ακτογραμμη ή ενδοχωρα. Και ακομη και σημερα δεν εχουμε καταλαβει οτι ενας χωρος δεν φυλασσεται παντα με την τοποθετηση στρατου πανω του αλλα με τη σχετικη στρατιωτικη προβολη ισχυος που του παρεχουντα μεσα και τα οπλικα συστηματα.
Σε ενα τετοια παζλ τακτικης υπαρχει ο μεγαλος απων: Οι Πεζοναυτες. Κανεις, μα κανεις, σκεφτηκε να χρησιμοποιησει του κατα εξοχην ειδικους για την προστασια του Αρχιπελαγους. Κανεις δεν σκεφτηκε αυτην την πραγματικα ισχυρη ταξιαρχια και τις μοναδες της που εχουν σαν αντικειμενο την ανακαταλυψη και εθνικου εδαφους (που εχουν εκπαιδευτει σε αυτο). Οπως αποδεικνυεται αποτελουσαν, και μαλλον εξακολουθουν να αποτελουν, τον φτωχο συγγενη των Ειδικων Δυναμεων του Ελληνικου Στρατου. Ομως παγκοσμιως σε τετοιες σοβαρες κρισεις παντα οι δυναμεις Πεζοναυτων ηταν αυτες που εδρασαν πρωτα.
Τι θα γινοταν εαν τη νυχτα των Ιμιων υπηρχαν πεζοναυτες σε ολες τις βραχονησιδες?
Η επομενη κριση δεν θα ειναι ιδια. Εμεις ετοιμαζομαστε για να αντιμετωπισουμε παλι κριση τυπου Ιμιων. Και δεν προσπαθουμε να βελτιωσουμε συνολικα το στρατιωτικο μας συστημα ωστε να μπορει να εγγυηθει αξιοπιστη αμυνα, αξιοπιστο χειρισμο κρισεων και αντιμετωπιση των δυσμενων καταστασεων. Αυτο που πρεπει να γινει ειναι να ξεριζωθει η λογικη του "να μην εκτεθουμε" και να επιστρεψει η ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΘΗΚΟΝΤΟΣ.
Σχολια δικα σας...

Ο ήρωας Κ. Ηλιάκης έπεσε υπέρ πατρίδος εκτελώντας το καθήκον του σαν πιστός και φιλότιμος στρατιώτης, στις επάλξεις του Αιγαίου σαν Έλληνας. Τον κλείνουμε και αυτόν μέσα στις καρδιές μας μαζί με τους άλλους ήρωες συναδέλφους του: Ν. Σαλμά, Χρ. Καραθανάση, Π. Βλαχάκο και Εκ. Γιαλοψό.

Οσον αφορα τα θεμα τι ακριβωσ συννεβη σε Ιμια και Καρπαθο , ποτε δεν θα μαθουμε



ΗΡΩΑΣ Ο ΗΛΙΑΚΗΣ
ΗΡΩΑΣ Ο ΣΑΛΜΑΣ
ΗΡΩΑΣ Ο ΚΑΡΑΘΑΝΑΣΗΣ
ΗΡΩΑΣ Ο ΒΛΑΧΑΚΟΣ
ΗΡΩΑΣ Ο ΓΙΑΛΟΨΟΣ


ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΟΙ ΠΕΣΟΝΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ

Ας έρθουμε στα πραγματικά δραματικά γεγονότα που συνέβησαν νοτίως της Καρπάθου και όχι στα διαστρεβλωμένα που παρουσιάζουν όλα τα ΜΜΕ κατόπιν εντολών. Την Τρίτη 23 Μαΐου το μεσημέρι απογειώνονται από τουρκικό αεροδρόμιο απέναντι από την Ρόδο δύο F-16 και ένα RF-4, παράλληλα μία τουρκική φρεγάτα πλέει στα διεθνή ύδατα ανοιχτά της Κρήτης. Τα ραντάρ της Κρήτης από την προηγούμενη μέρα έχουν εντοπίσει την μεταστάθμευση των τουρκικών πολεμικών στην βάση απέναντι από την Ρόδο, άρα γνώριζαν ότι οι Τούρκοι θα επιχειρούσαν έξοδο για την συνηθισμένη κατασκοπευτική τους δράση.
Τα τουρκικά μαχητικά κινούνται προς την Κρήτη και δύο ελληνικά F-16 απογειώνονται από την βάση των Χανίων. Όταν αποκτούν οπτική επαφή διαπιστώνουν ότι το ένα τουρκικό αεροσκάφος είναι αεροφωτογραφικό. Τα τρία τουρκικά πετούν σχεδόν παράλληλα και τα δύο ελληνικά έρχονται από πίσω. Ο σμηναγός Κ. Ηλιάκης μπαίνει ανάμεσα στο ένα τουρκικό F-16 και το RF-4 για να πάρει τα νούμερά του και να διαπιστώσει τα φωτογραφικά μηχανήματα και τα όπλα που φέρει. Το άλλο τουρκικό F-16 (σμηναγός Xαλί Iμπραήμ) αφήνει τον σχηματισμό και έρχεται πίσω από τον Έλληνα πιλότο Κ. Ηλιάκη, ενώ ο άλλος Έλληνας πιλότος έχοντας μείνει πιο πίσω, έρχεται πίσω από τον Τούρκο και τον εγκλωβίζει. Ο Τούρκος σμηναγός λέει στον Κ. Ηλιάκη να φύγει δίπλα από το RF-4 ενώ παράλληλα τον εγκλωβίζει. Ο Έλληνας πιλότος δεν φεύγει, ο Τούρκος μιλά συνθηματικά στους άλλους δύο Τούρκους πιλότους και εξαπολύει ένα πύραυλο, ενώ ταυτόχρονα τα τρία τουρκικά αεροσκάφη στρίβουν προς διάφορες κατευθύνσεις. Ο πύραυλος πλήττει το αεροσκάφος του Κ. Ηλιάκη το οποίο εκρήγνυται. Ο άλλος Έλληνας πιλότος εξαπολύει και αυτός ένα πύραυλο, αλλά λόγω του απότομου ελιγμού του Τούρκου τον βρίσκει στο φτερό και τον καταρρίπτει. Συνέβη λοιπόν αερομαχία και όχι «σύγκρουση ή ατύχημα» όπως προσπαθούν να μας πείσουν.
Ας δούμε τώρα και μερικά στοιχεία καθώς και πληροφορίες που επιβεβαιώνουν τα παραπάνω, τα οποία σημειώνω δεν αποτελούν σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Κατ' αρχήν ο Αιγύπτιος πιλότος του πολιτικού αεροσκάφους δήλωσε ότι είδε δύο εκρήξεις (στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων την πρώτη μέρα, οι εφημερίδες την επομένη έγραψαν για μία έκρηξη). Αν όντως είχε γίνει σύγκρουση των δύο μαχητικών με ταχύτητες άνω των 500 μιλίων που πετούσαν θα έβλεπε μία έκρηξη και δεν θα είχε σωθεί κανείς.
Έπειτα ο Φιλιππινέζος καπετάνιος δήλωσε και αυτός ότι άκουσε και είδε πρώτα μία μεγάλη έκρηξη και μετά είδε και μία μικρότερη δεύτερη με λιγότερο καπνό (τηλεοπτικός σταθμός Αlpha). Ακριβώς, επειδή ο άλλος Έλληνας πιλότος τον βρήκε στο φτερό για αυτό είδε λιγότερο καπνό. Επίσης αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο πρόλαβε να ενεργοποιηθεί το αυτόματο σύστημα εκτίναξης του καθίσματος και να διασωθεί τελείως ανέπαφος. Ο Φιλιππινέζος καπετάνιος, ενώ είχε προορισμό τον Πειραιά, τελικά πήγε στη Μάλτα, γιατί;
Πως δικαιολογείται ο πανικός και το σοκ της ελληνικής κυβέρνησης αν όντως ήταν «σύγκρουση-ατύχημα»; Στην δεκαετία του 1990 είχαν πέσει δύο τουρκικά και ένα ελληνικό μαχητικό με νεκρούς πιλότους και από τις δύο πλευρές κατά την διάρκεια αναχαιτίσεων και εμπλοκών, όμως δεν ακολούθησε ούτε κλιμάκωση της κρίσης, ούτε θερμό επεισόδιο όπως στην τελευταία περίπτωση, ενώ οι ελληνοτουρκικές σχέσεις τότε δεν ήταν καθόλου «ειδυλλιακές» σε αντίθεση με την σημερινή συνεχώς καλλιεργούμενη «ελληνοτουρκική φιλία».
Γιατί βρέθηκαν στον αέρα περί τα 120 μαχητικά και από τις δύο πλευρές, πράγμα που δεν συνέβη στις προηγούμενες περιπτώσεις; Στην Κρήτη ενεργοποιήθηκαν οι S-300 κάτι που δεν μεταδόθηκε από πουθενά. Οι Τούρκοι έδειξαν διάθεση να τελειώσει γρήγορα αυτή η ένταση που δημιουργήθηκε ακριβώς επειδή γνώριζαν ότι από υπαιτιότητα του πιλότου τους ξεκίνησε και για αυτό και τα τουρκικά μέσα κράτησαν χαμηλούς τόνους μετά από υποδείξεις της πολιτικο-στρατιωτικής ηγεσίας της Άγκυρας. Οι Τούρκοι από τις τρεις η ώρα το μεσημέρι της Τρίτης ανακοίνωσαν ότι ο Έλληνας πιλότος είναι νεκρός. Είναι επόμενο αφού ο πιλότος τους, τους είχε αναφέρει ότι είδε τα πάντα, αφού είχε «εκτελέσει» τον Έλληνα πιλότο από πολύ κοντά.
Γιατί το ΥΠΕΘΑ δεν δίνει στη δημοσιότητα την αναφορά του άλλου Έλληνα πιλότου, καθώς και το video από το δεύτερο F-16 αφού ήταν «ατύχημα»; Είναι φανερό ότι επιχειρείται συγκάλυψη των αληθινών γεγονότων όπως και στην περίπτωση των Ιμίων.
Οι παραπάνω διαπιστώσεις και τα ερωτήματα επιβεβαιώνουν κατηγορηματικά την περιγραφή της αερομαχίας και της κατάρριψης του ηρωικού σμηναγού Κ. Ηλιάκη. Για αυτούς τους λόγους οι Έλληνες πιλότοι μας είναι τόσο εξαγριωμένοι και τρέχουν οι πολιτικοί να κατευνάσουν τα πνεύματα.

Ενάμισης αιώνας «Μακεδονικό ζήτημα»

Του Σταυρου Τζιμα
Μπορεί η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων να άκουσε κάτι για «μακεδονικό ζήτημα» το 1991 όταν εμφανίστηκε –σαν «Σκοπιανό»– σε όλη του τη «μεγαλοπρέπεια», μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και την εμφάνιση στα βόρεια σύνορά μας κράτους με το όνομα «Μακεδονία», η εθνική μας αυτή πληγή, ωστόσο, έρχεται από πολύ μακριά. Από την Οθωμανική Αυτοκρατορία ακόμα.
Επί πολλές δεκαετίες η σκέψη και μόνο για προσέγγιση του περίπλοκου αυτού προβλήματος προσέκρουε στην κρατούσα αντίληψη περί «ανύπαρκτου Μακεδονικού» την ώρα που η από βορρά προπαγάνδα γύρω από αυτήν τη δυνάμει «ωρολογιακή» για τα Βαλκάνια βόμβα οργίαζε και οι θέσεις του Βελιγραδίου και των Σκοπίων κέρδιζαν έδαφος διεθνώς.
Τα αποτελέσματα της συλλογικής άγνοιας φάνηκαν στις αρχές του ’90 όταν το «μακεδονικό κράτος» έπεσε σαν κεραμίδα στα κεφάλια μας και έκτοτε τρέχουμε και δεν φτάνουμε.
Ποιο είναι λοιπόν αυτό το «λεγόμενο μακεδονικό» και γιατί έκαιγε τόσο πολύ ώστε να καταστεί επί δεκαετίες ταμπού για εμάς τους Ελληνες;
Ο διαμελισμός της Μακεδονίας
Oι ιστορικοί χαρακτηρίζουν το «μακεδονικό ζήτημα» ως μέρος του γενικότερου «ανατολικού ζητήματος», του προβλήματος, δηλαδή της διανομής των εδαφών της παραπαίουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Εμφανίστηκε περί τα μέσα του 19ου αιώνα με την προσπάθεια των νεόκοπων κρατών της Ελλάδας, Σερβίας και Βουλγαρίας, να διεισδύσουν στον χώρο της Μακεδονίας, που τότε αποτελείτο από τα βιλαέτια (περιφέρειες) Θεσσαλονίκης, Μοναστηρίου και Σκοπίων, και να προσεταιριστούν, για λογαριασμό τους η κάθε μια, το πληθυσμιακό της μωσαϊκό που συγκροτείτο από Ελληνες, Βουλγάρους, Σέρβους, λίγους Ρουμάνους και Αλβανούς, Εβραίους (κυρίως στη Θεσσαλονίκη) και βεβαίως πολλούς Τούρκους και γενικά μουσουλμάνους. Οι εθνικιστικές διαμάχες για την κατάκτησή της κράτησαν περίπου μισό αιώνα, από το 1870 έως το 1918 που έληξε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, οπότε η Μακεδονία έλαβε την οριστική της μορφή, όπως αυτή είχε διαμορφωθεί στους βαλκανικούς πολέμους.
Καθώς η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε αρχίσει να αποσυντίθεται, η Βουλγαρία έστρεψε το ενδιαφέρον της προς τη Μακεδονία με στόχο, διά της προπαγάνδας στην αρχή και μέσα από την τρομοκρατική δράση ένοπλων ομάδων (Κομητατζήδες) στη συνέχεια, τον βίαιο εκβουλγαρισμό των κατοίκων. Αποκορύφωμα της δράσης των ομάδων αυτών υπήρξε η εξέγερση στο Κρούσεβο, κοντά στο Μοναστήρι, το 1903, γνωστή ως «επανάσταση του Ιλιντεν» –την οποία οι σημερινοί Σλαβομακεδόνες έχουν μυθοποιήσει θεωρώντας την ως την απαρχή της αφύπνισης του «μακεδονικού έθνους»– με σκοπό την έναρξη ένοπλου αγώνα για την προσάρτηση της Μακεδονίας στην επικράτειά της.
Ετσι τον Σεπτέμβριο του 1904 τα πρώτα ελληνικά ένοπλα τμήματα έκαναν την εμφάνισή τους στη Μακεδονία με αρχηγό τον Παύλο Μελά, για να ακολουθήσει ο Μακεδονικός Αγώνας, ένας αιματηρός, ανορθόδοξος και σκληρός ανταρτοπόλεμος που αποσκοπούσε στη διατήρηση του εθνικού φρονήματος των Ελλήνων της Μακεδονίας και έληξε το 1908 με την επικράτηση του κινήματος των Νεοτούρκων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, οι οποίοι απαγόρευσαν τη δράση όλων των αντάρτικων ομάδων (ελληνικών, βουλγάρικων, σέρβικων) στη Μακεδονία.
Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι και ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος σήμαναν τον διαμελισμό της Μακεδονίας τα εδάφη της οποίας, με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου το 1913 και του Νεϊγί το 1919, δόθηκαν: 51,56% στην Ελλάδα, 38,32% στη Σερβία και 10,12% στην Βουλγαρία.
Οι σλαβόφωνοι
Και ενώ με τη λήξη των πολέμων και την οριοθέτηση των συνόρων φαινόταν ότι το «μακεδονικό ζήτημα» είχε λυθεί οριστικά, καθώς μάλιστα έγιναν και ανταλλαγές πληθυσμών, η παρουσία περίπου 80.000 σλαβόφωνων στη Δυτική Μακεδονία, αρκετοί εκ των οποίων είχαν σλαβική συνείδηση, σε συνδυασμό με τη θέση, στον μεσοπόλεμο, των ανερχόμενων βαλκανικών κομμουνιστικών κομμάτων, μεταξύ αυτών και το ΚΚΕ, περί ξεχωριστού μακεδονικού κράτους ή αυτόνομης Μακεδονίας, συντήρησαν το πρόβλημα.
Η ελληνική πλευρά, παρά ταύτα, έκρινε ότι το ζήτημα είχε λυθεί και όσον αφορά τους σλαβόφωνους της Δυτικής Μακεδονίας υποστήριζε ότι δεν αποτελούσαν ξένη μειονότητα, αλλά ήταν Ελληνες οι οποίοι μιλούσαν απλώς ένα σλαβικό ιδίωμα.
Σε αυτό το διάστημα το ΚΚΕ ακροβατούσε μεταξύ των αποφάσεων της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας, αλλά και της Κομιντέρν περί ίδρυσης «ενιαίας και ανεξάρτητης Μακεδονίας» και της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας, θέση από την οποία αποστασιοποιήθηκε το 1935, υιοθετώντας την αρχή της πλήρους ισότητας και των δικαιωμάτων των μειονοτήτων. Με πρόσχημα τις θέσεις του ΚΚΕ, οι σλαβόφωνοι της Δυτικής Μακεδονίας υπέστησαν σκληρές διώξεις στα τέλη της δεκαετίας του ’30 με εξορίες και φυλακίσεις και εξαναγκασμό πολλών εξ αυτών σε φυγή στη Γιουγκοσλαβία.
Στην Κατοχή
Με την κατάληψη της Μακεδονίας το 1941 από τα ναζιστικά στρατεύματα, και την παραχώρηση της ελληνικής Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης στους Βούλγαρους, το Μακεδονικό φούντωσε και πάλι.
Η βουλγαρική προπαγάνδα προσέλκυσε ως συνεργάτες της διαβόητης μυστικής της αστυνομίας «Οχράνα», που επιδόθηκε σε τρομοκρατία και προέβη σε αγριότητες, αρκετούς «βουλγαρομακεδόνες» ενώ πολλοί αριστεροί σλαβόφωνοι επηρεασμένοι από την προπαγάνδα του Τίτο περί ίδρυσης μακεδονικού κράτους συγκρότησαν το Σλαβομακεδονικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο, γνωστό ως SNOF.
Η οργάνωση αυτή των σλαβομακεδόνικης συνείδησης κατοίκων της Δυτικής Μακεδονίας συμμετείχε στον ΕΛΑΣ μ’ ένα τάγμα, αλλά τα σχέδια του Τίτο για τη Βαλκανική και η προπαγάνδα περί μακεδονικού έθνους στην οποία επιδόθηκε, την έφεραν γρήγορα σε τροχιά συγκρουσης με τον ΕΛΑΣ. Ετσι, στις αρχές Οκτωβρίου του 1944, ο στρατηγός Σαράφης διέταξε την 9η Μεραρχία να διαλύσει το τάγμα των σλαβομακεδόνων ανταρτών, το οποίο αναγκάστηκε να καταφύγει στη Γιουγκοσλαβία.
Στις 2 Αυγούστου του 1944 η γιουγκοσλαβική Μακεδονία, ανακηρύχθηκε από την Αντιφασιστική Συνέλευση της Λαϊκής Απελευθέρωσης της Μακεδονίας ανεξάρτητο κράτος στο πλαίσιο της ομόσπονδης Γιουγκοσλαβίας και αμέσως έγινε δεκτή από την ηγεσία του Βελιγραδίου που την κατέστησε μία από τις Δημοκρατίες του ομόσπονδου κράτους, γνωστή πλέον ως «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Ο πυρήνας για μελλοντική προσάρτηση των εδαφών της ελληνικής και βουλγαρικής Μακεδονίας είχε δημιουργηθεί από τον Τίτο, και ακολούθησε το δύσκολο έργο της καλλιέργειας μακεδονικής συνείδησης στους βουλγαρίζοντες κατοίκους της περιοχής.
Η σταυροφορία «μακεδονοποίησης» συνοδεύτηκε από διώξεις πολιτών με βουλγαρική συνείδηση και επιχείρηση ανάδειξης όλων εκείνων των στοιχείων που χαρακτηρίζουν μια εθνότητα (γλώσσα, ιστορία, πολιτισμός) σε μια περιοχή όπου σύμφωνα με τους ιστορικούς, πλην φυσικά εκείνων της «άλλης πλευράς», δεν είχε αναφερθεί ποτέ, πριν από το 1943, η ύπαρξη σλαβικού μακεδονικού έθνους.
Στον Εμφύλιο
Η έναρξη του Εμφυλίου Πολέμου και η επικέντρωση των πολεμικών επιχειρήσεων στον ορεινό όγκο της Δυτικής Μακεδονίας έφερε στις τάξεις του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας μερικές χιλιάδες σλαβόφωνους αριστερούς μαχητές της NOF (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο), οργάνωσης που στο καταστατικό της περιελάμβανε τη «διεκδίκηση των εθνικών δικαιωμάτων του μακεδονικού λαού».
Η ηγεσία του ΚΚΕ δεν είδε ποτέ με καλό μάτι τους «συναγωνιστές» της ΝΟF στο βουνό και οι σχέσεις χειροτέρευσαν μετά την «προδοσία του Τίτο» το ’48.
Με τη συντριβή του ΔΣΕ το ’49, περί τους 35.000 σλαβόφωνους με σλαβική συνείδηση εγκατέλειψαν με τη θέλησή τους ή εκδιώχθηκαν βίαια από τη Δυτική Μακεδονία όπου απέμειναν άλλοι 42.000 με ελληνική συνείδηση.
Μόνιμη εστία κρίσης στις ελληνογιουγκοσλαβικές σχέσεις
Για μια ακόμη φορά η ελληνική πλευρά θεώρησε ότι είχε τελειώσει με το Μακεδονικό ή, τουλάχιστον, αυτό είχε πάψει να αποτελεί εσωτερικό πρόβλημα έστω με τη μορφή του μειονοτικού ζητήματος, μια και έφυγαν απο την ελληνική Μακεδονία όσοι είχαν σλαβομακεδονική συνείδηση.
Τα πράγματα όμως δεν ήταν ακριβώς έτσι. Τα Σκόπια, όπου είχαν καταφύγει οι Σλαβομακεδόνες της ελληνικής Μακεδονίας, εξέπεμπαν αλυτρωτισμό και πίεζαν διαρκώς την κεντρική κυβέρνηση του Βελιγραδίου να συντηρεί το θέμα και να προβάλλει αξιώσεις έναντι της Αθήνας, με αποτέλεσμα τον Σεπτέμβριο του 1950 η Γιουγκοσλαβία να θέσει επίσημα στον ΟΗΕ ζήτημα αναγνώρισης μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα.
Οι σχέσεις Ελλάδας - Γιουγκοσλαβίας έκτοτε πέρασαν από πολλά κύματα εξαιτίας του Μακεδονικού, το ίδιο και οι σχέσεις Βελιγραδίου - Σόφιας. Περί τα τέλη της δεκαετίας του ’50, όμως, και ενώ η γιουγκοσλαβική προπαγανδιστική δραστηριότητα είχε ατονήσει, η κατάσταση εξομαλύνθηκε και μάλιστα Τίτο και Καραμανλής, τον Ιούνιο του 1959, υπέγραψαν συμφωνία με βάση την οποία επιτρεπόταν η ελεύθερη μετακίνηση ανθρώπων και διακίνηση προϊόντων στα σύνορα Ελλάδας - Γιουγκοσλαβίας σε βάθος δέκα χιλιομέτρων.
Δύο χρόνια μετά, οι Γιουγκοσλάβοι άρχισαν να εγείρουν και πάλι ζήτημα μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα, υποστηρίζοντας μάλιστα ότι υφίσταται κακομεταχείριση, αναγκάζοντας την ελληνική κυβέρνηση να κλείσει, το 1962, τα σύνορα παγώνοντας έτσι μονομερώς τη συμφωνία, η οποία καταργήθηκε οριστικά αργότερα από τη δικτατορία.
Το 1980, με τον θάνατο του Τίτο, η γιουγκοσλαβική ηγεσία ενέτεινε την επιθετικότητά της γύρω από το Μακεδονικό με αιχμή του δόρατος τα Σκόπια. Δηλώσεις περί καταπίεσης των «Μακεδόνων του Αιγαίου» από την Ελλάδα, χάρτες της «Μεγάλης Μακεδονίας», δημοσιεύματα για αρπαγή μακεδονικών εδαφών από Ελλάδα και Βουλγαρία κ.ά. προκάλεσαν την έντονη αντίδραση της Αθήνας, η οποία το 1982 προέβη σε διάβημα προς το Βελιγράδι.
Η επισκεψη το 1983 στην Αθήνα της τότε πρωθυπουργού της Γιουγκοσλαβίας Μίρκας Πλάνιτς και η πρωτοβουλία της να εγείρει στις συναντήσεις θέμα μακεδονικής μειονότητας, αλλά και το ταξίδι του Ανδρέα Παπανδρέου στο Βελιγράδι, το 1986, όπου επίσης του ετέθη από τους Γιουγκοσλάβους το ίδιο ζήτημα, απείλησαν να τινάξουν τις σχέσεις των δύο χωρών στον αέρα.
Οι Γιουγκοσλάβοι δεν αμφισβητούσαν, τουλάχιστον μεταπολεμικά, τα υφιστάμενα σύνορα στα Βαλκάνια, όμως οι πιέσεις που ασκούσαν τα Σκόπια στο Βελιγράδι για την προβολή διεθνώς ζητήματος ύπαρξης ενός «μακεδονικού έθνους» και καταπίεσης αλύτρωτων Μακεδόνων στην Ελλάδα και τη Βουλγαρία, δηλητηρίαζε διαρκώς τις σχέσεις τους με τη Σόφια και την Αθήνα.
Φτάσαμε έτσι στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και την ίδρυση, το 1991, του «Μακεδονικού κράτους» με την ονομασία στη συνέχεια «Δημοκρατία της Μακεδονίας», και τα υπόλοιπα είναι περίπου γνωστά: Το 1993 μετά και τις αντιδράσεις της Ελλάδας το κράτος αυτό αναγνωρίστηκε από τον ΟΗΕ ως FYROM, ακολούθησε το 1994 το ελληνικό εμπάργκο, ένα χρόνο μετά υπογράφηκε η μεταξύ μας Ενδιάμεση Συμφωνία και τώρα η εξωτερική μας πολιτική βρίσκεται και πάλι στα χαρακώματα
Του Σταυρου Τζιμα
Μπορεί η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων να άκουσε κάτι για «μακεδονικό ζήτημα» το 1991 όταν εμφανίστηκε –σαν «Σκοπιανό»– σε όλη του τη «μεγαλοπρέπεια», μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και την εμφάνιση στα βόρεια σύνορά μας κράτους με το όνομα «Μακεδονία», η εθνική μας αυτή πληγή, ωστόσο, έρχεται από πολύ μακριά. Από την Οθωμανική Αυτοκρατορία ακόμα.
Επί πολλές δεκαετίες η σκέψη και μόνο για προσέγγιση του περίπλοκου αυτού προβλήματος προσέκρουε στην κρατούσα αντίληψη περί «ανύπαρκτου Μακεδονικού» την ώρα που η από βορρά προπαγάνδα γύρω από αυτήν τη δυνάμει «ωρολογιακή» για τα Βαλκάνια βόμβα οργίαζε και οι θέσεις του Βελιγραδίου και των Σκοπίων κέρδιζαν έδαφος διεθνώς.
Τα αποτελέσματα της συλλογικής άγνοιας φάνηκαν στις αρχές του ’90 όταν το «μακεδονικό κράτος» έπεσε σαν κεραμίδα στα κεφάλια μας και έκτοτε τρέχουμε και δεν φτάνουμε.
Ποιο είναι λοιπόν αυτό το «λεγόμενο μακεδονικό» και γιατί έκαιγε τόσο πολύ ώστε να καταστεί επί δεκαετίες ταμπού για εμάς τους Ελληνες;
Ο διαμελισμός της Μακεδονίας
Oι ιστορικοί χαρακτηρίζουν το «μακεδονικό ζήτημα» ως μέρος του γενικότερου «ανατολικού ζητήματος», του προβλήματος, δηλαδή της διανομής των εδαφών της παραπαίουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Εμφανίστηκε περί τα μέσα του 19ου αιώνα με την προσπάθεια των νεόκοπων κρατών της Ελλάδας, Σερβίας και Βουλγαρίας, να διεισδύσουν στον χώρο της Μακεδονίας, που τότε αποτελείτο από τα βιλαέτια (περιφέρειες) Θεσσαλονίκης, Μοναστηρίου και Σκοπίων, και να προσεταιριστούν, για λογαριασμό τους η κάθε μια, το πληθυσμιακό της μωσαϊκό που συγκροτείτο από Ελληνες, Βουλγάρους, Σέρβους, λίγους Ρουμάνους και Αλβανούς, Εβραίους (κυρίως στη Θεσσαλονίκη) και βεβαίως πολλούς Τούρκους και γενικά μουσουλμάνους. Οι εθνικιστικές διαμάχες για την κατάκτησή της κράτησαν περίπου μισό αιώνα, από το 1870 έως το 1918 που έληξε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, οπότε η Μακεδονία έλαβε την οριστική της μορφή, όπως αυτή είχε διαμορφωθεί στους βαλκανικούς πολέμους.
Καθώς η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε αρχίσει να αποσυντίθεται, η Βουλγαρία έστρεψε το ενδιαφέρον της προς τη Μακεδονία με στόχο, διά της προπαγάνδας στην αρχή και μέσα από την τρομοκρατική δράση ένοπλων ομάδων (Κομητατζήδες) στη συνέχεια, τον βίαιο εκβουλγαρισμό των κατοίκων. Αποκορύφωμα της δράσης των ομάδων αυτών υπήρξε η εξέγερση στο Κρούσεβο, κοντά στο Μοναστήρι, το 1903, γνωστή ως «επανάσταση του Ιλιντεν» –την οποία οι σημερινοί Σλαβομακεδόνες έχουν μυθοποιήσει θεωρώντας την ως την απαρχή της αφύπνισης του «μακεδονικού έθνους»– με σκοπό την έναρξη ένοπλου αγώνα για την προσάρτηση της Μακεδονίας στην επικράτειά της.
Ετσι τον Σεπτέμβριο του 1904 τα πρώτα ελληνικά ένοπλα τμήματα έκαναν την εμφάνισή τους στη Μακεδονία με αρχηγό τον Παύλο Μελά, για να ακολουθήσει ο Μακεδονικός Αγώνας, ένας αιματηρός, ανορθόδοξος και σκληρός ανταρτοπόλεμος που αποσκοπούσε στη διατήρηση του εθνικού φρονήματος των Ελλήνων της Μακεδονίας και έληξε το 1908 με την επικράτηση του κινήματος των Νεοτούρκων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, οι οποίοι απαγόρευσαν τη δράση όλων των αντάρτικων ομάδων (ελληνικών, βουλγάρικων, σέρβικων) στη Μακεδονία.
Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι και ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος σήμαναν τον διαμελισμό της Μακεδονίας τα εδάφη της οποίας, με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου το 1913 και του Νεϊγί το 1919, δόθηκαν: 51,56% στην Ελλάδα, 38,32% στη Σερβία και 10,12% στην Βουλγαρία.
Οι σλαβόφωνοι
Και ενώ με τη λήξη των πολέμων και την οριοθέτηση των συνόρων φαινόταν ότι το «μακεδονικό ζήτημα» είχε λυθεί οριστικά, καθώς μάλιστα έγιναν και ανταλλαγές πληθυσμών, η παρουσία περίπου 80.000 σλαβόφωνων στη Δυτική Μακεδονία, αρκετοί εκ των οποίων είχαν σλαβική συνείδηση, σε συνδυασμό με τη θέση, στον μεσοπόλεμο, των ανερχόμενων βαλκανικών κομμουνιστικών κομμάτων, μεταξύ αυτών και το ΚΚΕ, περί ξεχωριστού μακεδονικού κράτους ή αυτόνομης Μακεδονίας, συντήρησαν το πρόβλημα.
Η ελληνική πλευρά, παρά ταύτα, έκρινε ότι το ζήτημα είχε λυθεί και όσον αφορά τους σλαβόφωνους της Δυτικής Μακεδονίας υποστήριζε ότι δεν αποτελούσαν ξένη μειονότητα, αλλά ήταν Ελληνες οι οποίοι μιλούσαν απλώς ένα σλαβικό ιδίωμα.
Σε αυτό το διάστημα το ΚΚΕ ακροβατούσε μεταξύ των αποφάσεων της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας, αλλά και της Κομιντέρν περί ίδρυσης «ενιαίας και ανεξάρτητης Μακεδονίας» και της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας, θέση από την οποία αποστασιοποιήθηκε το 1935, υιοθετώντας την αρχή της πλήρους ισότητας και των δικαιωμάτων των μειονοτήτων. Με πρόσχημα τις θέσεις του ΚΚΕ, οι σλαβόφωνοι της Δυτικής Μακεδονίας υπέστησαν σκληρές διώξεις στα τέλη της δεκαετίας του ’30 με εξορίες και φυλακίσεις και εξαναγκασμό πολλών εξ αυτών σε φυγή στη Γιουγκοσλαβία.
Στην Κατοχή
Με την κατάληψη της Μακεδονίας το 1941 από τα ναζιστικά στρατεύματα, και την παραχώρηση της ελληνικής Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης στους Βούλγαρους, το Μακεδονικό φούντωσε και πάλι.
Η βουλγαρική προπαγάνδα προσέλκυσε ως συνεργάτες της διαβόητης μυστικής της αστυνομίας «Οχράνα», που επιδόθηκε σε τρομοκρατία και προέβη σε αγριότητες, αρκετούς «βουλγαρομακεδόνες» ενώ πολλοί αριστεροί σλαβόφωνοι επηρεασμένοι από την προπαγάνδα του Τίτο περί ίδρυσης μακεδονικού κράτους συγκρότησαν το Σλαβομακεδονικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο, γνωστό ως SNOF.
Η οργάνωση αυτή των σλαβομακεδόνικης συνείδησης κατοίκων της Δυτικής Μακεδονίας συμμετείχε στον ΕΛΑΣ μ’ ένα τάγμα, αλλά τα σχέδια του Τίτο για τη Βαλκανική και η προπαγάνδα περί μακεδονικού έθνους στην οποία επιδόθηκε, την έφεραν γρήγορα σε τροχιά συγκρουσης με τον ΕΛΑΣ. Ετσι, στις αρχές Οκτωβρίου του 1944, ο στρατηγός Σαράφης διέταξε την 9η Μεραρχία να διαλύσει το τάγμα των σλαβομακεδόνων ανταρτών, το οποίο αναγκάστηκε να καταφύγει στη Γιουγκοσλαβία.
Στις 2 Αυγούστου του 1944 η γιουγκοσλαβική Μακεδονία, ανακηρύχθηκε από την Αντιφασιστική Συνέλευση της Λαϊκής Απελευθέρωσης της Μακεδονίας ανεξάρτητο κράτος στο πλαίσιο της ομόσπονδης Γιουγκοσλαβίας και αμέσως έγινε δεκτή από την ηγεσία του Βελιγραδίου που την κατέστησε μία από τις Δημοκρατίες του ομόσπονδου κράτους, γνωστή πλέον ως «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Ο πυρήνας για μελλοντική προσάρτηση των εδαφών της ελληνικής και βουλγαρικής Μακεδονίας είχε δημιουργηθεί από τον Τίτο, και ακολούθησε το δύσκολο έργο της καλλιέργειας μακεδονικής συνείδησης στους βουλγαρίζοντες κατοίκους της περιοχής.
Η σταυροφορία «μακεδονοποίησης» συνοδεύτηκε από διώξεις πολιτών με βουλγαρική συνείδηση και επιχείρηση ανάδειξης όλων εκείνων των στοιχείων που χαρακτηρίζουν μια εθνότητα (γλώσσα, ιστορία, πολιτισμός) σε μια περιοχή όπου σύμφωνα με τους ιστορικούς, πλην φυσικά εκείνων της «άλλης πλευράς», δεν είχε αναφερθεί ποτέ, πριν από το 1943, η ύπαρξη σλαβικού μακεδονικού έθνους.
Στον Εμφύλιο
Η έναρξη του Εμφυλίου Πολέμου και η επικέντρωση των πολεμικών επιχειρήσεων στον ορεινό όγκο της Δυτικής Μακεδονίας έφερε στις τάξεις του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας μερικές χιλιάδες σλαβόφωνους αριστερούς μαχητές της NOF (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο), οργάνωσης που στο καταστατικό της περιελάμβανε τη «διεκδίκηση των εθνικών δικαιωμάτων του μακεδονικού λαού».
Η ηγεσία του ΚΚΕ δεν είδε ποτέ με καλό μάτι τους «συναγωνιστές» της ΝΟF στο βουνό και οι σχέσεις χειροτέρευσαν μετά την «προδοσία του Τίτο» το ’48.
Με τη συντριβή του ΔΣΕ το ’49, περί τους 35.000 σλαβόφωνους με σλαβική συνείδηση εγκατέλειψαν με τη θέλησή τους ή εκδιώχθηκαν βίαια από τη Δυτική Μακεδονία όπου απέμειναν άλλοι 42.000 με ελληνική συνείδηση.
Μόνιμη εστία κρίσης στις ελληνογιουγκοσλαβικές σχέσεις
Για μια ακόμη φορά η ελληνική πλευρά θεώρησε ότι είχε τελειώσει με το Μακεδονικό ή, τουλάχιστον, αυτό είχε πάψει να αποτελεί εσωτερικό πρόβλημα έστω με τη μορφή του μειονοτικού ζητήματος, μια και έφυγαν απο την ελληνική Μακεδονία όσοι είχαν σλαβομακεδονική συνείδηση.
Τα πράγματα όμως δεν ήταν ακριβώς έτσι. Τα Σκόπια, όπου είχαν καταφύγει οι Σλαβομακεδόνες της ελληνικής Μακεδονίας, εξέπεμπαν αλυτρωτισμό και πίεζαν διαρκώς την κεντρική κυβέρνηση του Βελιγραδίου να συντηρεί το θέμα και να προβάλλει αξιώσεις έναντι της Αθήνας, με αποτέλεσμα τον Σεπτέμβριο του 1950 η Γιουγκοσλαβία να θέσει επίσημα στον ΟΗΕ ζήτημα αναγνώρισης μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα.
Οι σχέσεις Ελλάδας - Γιουγκοσλαβίας έκτοτε πέρασαν από πολλά κύματα εξαιτίας του Μακεδονικού, το ίδιο και οι σχέσεις Βελιγραδίου - Σόφιας. Περί τα τέλη της δεκαετίας του ’50, όμως, και ενώ η γιουγκοσλαβική προπαγανδιστική δραστηριότητα είχε ατονήσει, η κατάσταση εξομαλύνθηκε και μάλιστα Τίτο και Καραμανλής, τον Ιούνιο του 1959, υπέγραψαν συμφωνία με βάση την οποία επιτρεπόταν η ελεύθερη μετακίνηση ανθρώπων και διακίνηση προϊόντων στα σύνορα Ελλάδας - Γιουγκοσλαβίας σε βάθος δέκα χιλιομέτρων.
Δύο χρόνια μετά, οι Γιουγκοσλάβοι άρχισαν να εγείρουν και πάλι ζήτημα μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα, υποστηρίζοντας μάλιστα ότι υφίσταται κακομεταχείριση, αναγκάζοντας την ελληνική κυβέρνηση να κλείσει, το 1962, τα σύνορα παγώνοντας έτσι μονομερώς τη συμφωνία, η οποία καταργήθηκε οριστικά αργότερα από τη δικτατορία.
Το 1980, με τον θάνατο του Τίτο, η γιουγκοσλαβική ηγεσία ενέτεινε την επιθετικότητά της γύρω από το Μακεδονικό με αιχμή του δόρατος τα Σκόπια. Δηλώσεις περί καταπίεσης των «Μακεδόνων του Αιγαίου» από την Ελλάδα, χάρτες της «Μεγάλης Μακεδονίας», δημοσιεύματα για αρπαγή μακεδονικών εδαφών από Ελλάδα και Βουλγαρία κ.ά. προκάλεσαν την έντονη αντίδραση της Αθήνας, η οποία το 1982 προέβη σε διάβημα προς το Βελιγράδι.
Η επισκεψη το 1983 στην Αθήνα της τότε πρωθυπουργού της Γιουγκοσλαβίας Μίρκας Πλάνιτς και η πρωτοβουλία της να εγείρει στις συναντήσεις θέμα μακεδονικής μειονότητας, αλλά και το ταξίδι του Ανδρέα Παπανδρέου στο Βελιγράδι, το 1986, όπου επίσης του ετέθη από τους Γιουγκοσλάβους το ίδιο ζήτημα, απείλησαν να τινάξουν τις σχέσεις των δύο χωρών στον αέρα.
Οι Γιουγκοσλάβοι δεν αμφισβητούσαν, τουλάχιστον μεταπολεμικά, τα υφιστάμενα σύνορα στα Βαλκάνια, όμως οι πιέσεις που ασκούσαν τα Σκόπια στο Βελιγράδι για την προβολή διεθνώς ζητήματος ύπαρξης ενός «μακεδονικού έθνους» και καταπίεσης αλύτρωτων Μακεδόνων στην Ελλάδα και τη Βουλγαρία, δηλητηρίαζε διαρκώς τις σχέσεις τους με τη Σόφια και την Αθήνα.
Φτάσαμε έτσι στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και την ίδρυση, το 1991, του «Μακεδονικού κράτους» με την ονομασία στη συνέχεια «Δημοκρατία της Μακεδονίας», και τα υπόλοιπα είναι περίπου γνωστά: Το 1993 μετά και τις αντιδράσεις της Ελλάδας το κράτος αυτό αναγνωρίστηκε από τον ΟΗΕ ως FYROM, ακολούθησε το 1994 το ελληνικό εμπάργκο, ένα χρόνο μετά υπογράφηκε η μεταξύ μας Ενδιάμεση Συμφωνία και τώρα η εξωτερική μας πολιτική βρίσκεται και πάλι στα χαρακώματα